شهادت دختر سه ساله در خرابه‌های شام | تصاویر حرم حضرت رقیه (س)

به گزارش پايگاه اطلاع‌رساني حج، حضرت رقيه (س) دختر اباعبدالله‏ الحسين (ع)، چهار يا سه سال پيش از واقعه كربلا در مدينه منوره ديده به جهان گشود.

هنگامى كه امام حسين (ع) از مدينه منوره هجرت كرد و به سوى مكه معظمه و از آنجا راهي كربلا شد، اين دختر چهار ساله نيز بسان ساير فرزندان آن حضرت، در اين سفر بزرگ حضور داشت و تمام رنج‏‌ها و سختى‌هاى ايام هجرت و دورى از وطن و ناملايمات زندگى را تحمل كرد.

وى پس از شهادت امام حسين (ع) به همراه ساير بازماندگان واقعه كربلا، به اسارت سپاه يزيد درآمد و از كربلا به كوفه و از كوفه به شام برده شد. پس از چند روز اقامت در شام و مشاهده سنگدلى‌هاى يزيد و يزيديان و تحمل سخت‏‌ترين ايام اسارت، در دمشق به شهادت رسيد.

از اينكه شهادتش در ماه صفر سال ۶۱ هجرى قمرى واقع شده است، ترديدى در آن نيست. ولى در اينكه چه روزى از ماه صفر بوده است، اطلاع دقيقى به دست نيامده است. تنها برخى از تقويم‏‌هاى رايج، پنجم صفر را روز شهادت آن حضرت بيان كرده‌اند.

آنچه كه مرحوم شيخ ‏عباس ‏قمى (ره) در منتهى‏ الآمال از كتاب «كامل‏ بهايى»⁽¹⁾ درباره اين دختر خردسال امام حسين (ع) نقل كرده، چنين است:

زنان خاندان نبوت در حالت اسيرى، حال مردانى كه در كربلا شهيد شده بودند، بر پسران خود و دختران ايشان پوشيده مى‏‌داشتند و هر كودكى را وعده مى‏‌دادند كه پدر تو به فلان سفر رفته است؛ باز مى‌آيد؛ تا ايشان را به خانه يزيد آوردند. دختركى بود چهار ساله، شبى از خواب بيدار شد و گفت: پدر من حسين (ع) كجاست؟ اين ساعت او را به خواب ديدم. سخت پريشان بود. زنان و كودكان جمله در گريه افتادند و فغان از ايشان برخاست. يزيد خفته بود، از خواب بيدار شد و حال تفحص كرد. خبر بردند كه حال چنين است. آن لعين در حال گفت كه بروند و سر پدر را بياورند و در كنار او نهند. پس آن سر مقدس را بياوردند و در كنار آن دختر چهار ساله نهادند. پرسيد اين چيست؟ گفتند: سر پدر توست!

آن دختر بترسيد و فرياد برآورد و رنجور شد و در آن چند روز جان به حق تسليم كرد.⁽²⁾

معروف است كه حضرت رقيه در خرابه شام از دنيا رفت. مزار اين مخدره كه در ذيل تصاوير آن به نمايش گذاشته شده است، در حال حاضر در يك بازارچه قديمى دمشق كمى دور از مسجد اموى قرارگرفته است و عاشقان حرم حسينى به زيارتش مى‌شتابند.⁽³⁾

^{(1) كامل بهايي كتابي به زبان فارسي نوشته حسن بن علي طبري، مشهور به عمادالدين طبري عالم قرن هشتم، در موضوع امامت و تشيع است. از آنجا كه طبري اين اثر را به بهاءالدين محمد جويني والي اصفهان در زمان هولاكوخان مغول اهدا نموده، به كامل بهايي شهرت يافته است. مؤلف در اين كتاب به موضوعاتي مانند سقيفه، مطاعن دشمنان اهل بيت، مقتل حضرت حسين بن علي (ع) پرداخته است.
(2) منتهى‌الآمال (شيخ عباس قمي)، ج۱، ص ۴۳۷
(3) شام سرزمين خاطره‏‌ها (مهدي پيشوايي)، ص ۱۰۹}